ก็เข้าใจ"แพนด้า"นั้นน่ารัก
ก็ตระหนักตรึกตรองว่า"ของใหม่"
ก็รู้ดีความสัมพันธ์ทั้ง"จีน-ไทย"
แต่น้อยใจนิดหน่อยค่อยๆฟัง
ที่แห่แหนเห่อนักชักฉงน
คนหนอคนลืมถิ่นสิ้นความหลัง
ลืมบุญคุณตายายทั้ง"พลาย-พัง"
ลืมเวียงวังบ้านเมืองเรื่องเก่ากาล
ทวดกูสู้อุตส่าห์เป็นข้าบาท
รับใช้ชาติจนกระเดื่องเรื่องเล่าขาน
วีรกรรมล้วนเห็นเป็นตำนาน
พงศาวดารจารึกสำนึกคุณ
เมื่อคราวครั้งพุกามเข้าคามคุก
ทวดกูบุกออกหน้าฝ่ากระสุน
ทั้งคมหอกศาสตรามาชุลมุน
ทวดกูดุนบุกดั้นไม่หวั่นใจ
ยังอีกองค์กษัตริย์ขัตติยา
ทวดกูพาพระพิภพรบถึงไหน
ทั่วเขตขันธ์ถิ่นแคว้นแผ่นดินไทย
ทวดรับใช้เป็นช้างทรงองค์ภูมี
พระนเรศฯพระเอกาฯพระนารายณ์ฯ
ก็ใช้กายทวดกูกู้ศักดิ์ศรี
คราวเจ้าตากหมายมั่นจันทบุรี
ทวดกูนี้ก็พังเมืองเลื่องลือนาม
กูพูดได้เต็มคำย้ำให้เห็น
ว่ากูเป็นสัตว์ใหญ่ใครเกรงขาม
แผ่นดินนี้ทวดกูสู้กู้เขตคาม
จน"สยาม"เป็นประเทศเขตธานี
แต่ดูเถิดวันนี้"ค่า"มีไหม
หรือพอไร้ประโยชน์ก็โดดหนี
เมื่อสิ้นศึกก็สิ้นค่าราคามี
เป็นเพียงที่เต้นโชว์โอ่ต่างแดน
พอ"แพนด้า"เข้าเมืองก็เรื่องใหญ่
อ้างสัมพันธ์"จีน-ไทย"ให้แน่นแฟ้น
หลบเถิด"ช้าง"แพนด้าเขามาแทน
สัมพันธ์แค้น"ไทย-พม่า"ไม่น่าดู
เพิ่งจะรู้พวกกูนี้ไม่มีค่า
รับใช้ชาตินานมาน่าอดสู
ทั้งเลือดทวดเนื้อตากระดูกปู่
ไม่อาจสู้ "แพนด้า" น่าน้อยใจ
จงชำระประวัติศาสตร์กันเสียเถิด
อย่าให้เกิดบุญคุณเห็นเป็นไหนไหน
"กู"ไม่เคยต่อสู้กู้ชาติไทย
"กู"ไม่เคยรับใช้กษัตรา
"กู"ไม่เคยเป็นสัตว์ประจำชาติ
"กู"ไม่เคยองอาจดุจยักษา
"กู"ไม่เคยถูกใช้ในยุทธนา
"กู"ไม่เคยมีค่าต่อคนธานี
อดีตนั้นพระภูมีขี่หมีรบ
อดีตนั้นพระพิภพทรงโปรดหมี
อดีตนั้นแพนด้ากล้าโยธี
อดีตนั้นพวกกูนี้แค่สัตว์พาล...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น