นรต.หญิง

"รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง"

มีใครไม่รู้มั่งครับว่านี่เป็นอมตะวาจาของ "ซุนวู"

คงไม่มีนะครับ เพราะประโยคนี้ฮิตเหลือเกิน...

วันนี้ผมไม่ได้มาเขียนเกี่ยวกับหนังจีนนะครับ ... เดี๋ยวจะหาว่าไอ้เบนซ์เรียนภาษาจีนมาแล้วกำแพงเมืองจีนขึ้นสมอง นึกอะไรเป็นจีนไปหมด

ช่วงนี้ยังอยู่ในกลิ่นอาย...ต้องขออนุญาตใช้คำนี้ครับ เพราะมันอาจจะดูจางๆแต่ยังวนเวียนและมีตัวตนอยู่

กลิ่นอายของ นรต.หญิง ครับ

หลังจากเสียงแตรปลุกตอน 05.30 แล้ว นรต.ทั้งโรงเรียนก็มีอันต้องถ่างตาขึ้นมาเผชิญชะตากรรมประจำวัน โปรแกรมแรกก็คือการ "วิ่ง" ครับ

พวก ผมจะต้องเดินแถวผ่านน้องๆ นรต.หญิงหน้าตาไม่เต็มใจตื่นทุกเช้า บางคนไม่ได้เตรียมตัวก่อนตื่น ฟันฟางไม่ได้แปรง หน้าเหน้อก็ไม่ได้ล้าง พี่ๆเดินผ่านที...กลิ่นฟีโรโมนหึ่ง

หลังจากที่ผมได้ยินมานานแสนนานว่ามีนักศึกษาแพทย์รามาคนนึงซิ่วมาเรียน นรต. ผมก็ได้แต่เก็บอะไรต่อมิอะไรไว้ในใจ อยากเจอหน้าน้่องคนนี้ อยากถาม อยากรู้ อยากเห็นและสงสัย ... ว่ามึงบ้ารึเปล่า?!

ถ้าผมมีน้องสาวเรียนแพทย์ แล้วมันสอบ นรต.ได้ ให้ตายห่าเถอะครับ...ผมไม่ให้มันออกมาหรอก

อย่างที่ผมเคยเรียนไว้ใน journal อันเก่าๆ หรือแม้แต่อันล่าสุดก็ตาม เพื่อนๆก็คงพอจะเห็นภาพของ นรต.หญิงกันแล้ว ... มีใครอ่านแล้วรุกรบอยากลองมาสัมผัสดูมั้ยครับ?

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผมได้เจอน้องคนนั้นแล้่วครับ...ในห้องสมุด สภาพอิดโรย น่าสงสาร ดูสภาพจิตใจของเธอแย่มาก ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆกำลังผ่อนคลาย หาหนังสือบ้าๆบอๆไร้สาระมาอ่านคลายเครียด แต่เธอกลับนั่งหลับอยู่ในมุมมืดของสังคม...

นักเรียนปกครองเดินตรงเข้าไปจดชื่อ เพราะการอาศัยห้องสมุดเป็นที่หลับนอนนั้นเป็นเอกสิทธิ์เฉพาะนักเรียนชั้นสูง(อย่างผม)เท่านั้น

1 กระทงผ่านไป

พี่ปี 4 เข้ามาคุยปลอบ แต่ด้วยความไม่รู้ธรรมเนียม พี่ยืน นรต.หญิงนั่งคุยหน้าตาเฉย นักเรียนปกครองก็เลยมาจดชื่ออีก

2 กระทง

นักเรียนปกครองคนเดิมสั่งเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "คัดชื่อพี่เค้า 500 จบ ส่งผู้ช่วย(ตำแหน่งนักเรียนปกครอง)ก่อน 3 ทุ่มคืนนี้" แล้วดินจากไปท่ามกลางความเงียบงัน

เธอค่อยๆก้มหน้า ...

หยาดน้ำตาลูกผู้หญิง ร่วงหล่นหยดลงสู่พื้นปาร์เก้ของห้องสมุด หยดแล้ว หยดเล่า...

ผมอยากจะถามเธอดังๆ

"นี่!...ถ้าเธอรู้ว่าเข้ามาแล้วจะต้องเจออะไรแบบนี้ เธอจะเข้ามามั้ย"

ผมอยากจะบอกเธอดังๆ

"ถ้าเธอยังเรียนหมออยู่ ป่านนี้เธอคงไม่ต้องทุกข์ใจ ไม่ต้องมาถูกกลั่นแกล้งกดดันแบบนี้"

ผมอยากจะตะโกนใส่เธอดังๆ

"ลาออกไปซะ! อย่าทนอีกเลย นี่ไม่ใช่เส้นทางของเธอ"

ผม มองหน้าเธอที่กำลังก้มหน้า เนื้อตัวออกอาการเกร็งเห็นได้ชัด เพื่อน นรต.หญิงคนอื่นๆเริ่มเข้ามาลูบหัวลูบหาง เริ่มเข้ามาปลอบ ผมบอกน้องหญิงคนนึงว่าช่วยเพื่อนคัดนะ คนละนิดคนละหน่อยเดี๋ยวก็ครบ น้องหญิง 3-4 คน ณ เวลานั้นรับปาก แล้วช่วยกันปลอบเพื่อน

เธอพยักหน้านิดนึง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกับเพื่อน บอกกับเพื่อนทั้งน้ำตา((และอาจเป็นการบอกกับตัวเอง)) "ไม่เป็นไร"

ผมยิ้มในใจ...เออ...ไม่เป็นไร

ผมอยากจะกระซิบถามเธอค่อยๆ

"น้อง...ไหวมั้ย กับบททดสอบครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้"

ผมอยากจะปลอบเธอเบาๆ

"น้อง...ไม่เป็นไรนะ อดทนนะ มันเป็นแค่เกม"

แต่...ผมอยากจะชื่นชมเธอดังๆ

"น้อง...เธอนี่แหล่ะ ไม่ธรรมดา"

ที่ผมบอกว่าไม่ธรรมดานั้น...มันยังไง ตามให้ทันนะครับ

อันดับแรก น้องคนนี้กล้าลาออกจากหมอมาเป็นตำรวจ

อันดับที่สอง เราต้องย้อนกลับไปมองที่พื้นฐานของน้องเค้า

หมอ ... ตำรวจ

2 อาชีพนี้มีอาถรรพ์คล้ายกัน คือจบออกไปรับผิดชอบชีวิตคนอื่นเหมือนกัน

ผมอาจจะรู้สึกดีที่ได้ยินว่านักศึกษามหาลัยดังๆออกมาเรียน นรต.หญิงกันเพียบ

จากที่จะได้เรียนจบไปรับผิดชอบตัวเอง แต่พวกเธอเหล่านี้กลับเลือกที่จะไปรับผิดชอบคนอื่น

อันนี้ผมศรัทธาในระดับหนึ่ง

แต่น้องคนนี้...เลือกที่จะไปรับผิดชอบคนอื่นตั้งแต่ต้น...

เลือกเป็นหมอ ไม่พอใจ ออกมาเป็นตำรวจ(แม่ง)เลย ได้ช่วยคนแบบสะใจกว่า

อย่างนี้แหล่ะครับที่ผมศรัทธา

แม้เธอได้รู้และได้สัมผัสแล้วว่า ถึงจะจบออกไปได้อยู่ในสายอาชีพที่ต้องรับผิืดชอบชีวิตคนอื่นเหมือนกัน แต่เส้นทางของความเป็นตำรวจมันแสนทุกข์ยากลำบากกว่า

ทั้งกาย

ทั้งใจ

แต่เธอกลับเงยหน้าขึ้นมายิ้มและบอกกับเพื่อนๆทั้งน้ำตาได้ว่า "ไม่เป็นไร"

นี่แหล่ะครับ ...ยอดนักเรียนนายร้อยตำรวจหญิง...

นี่แหล่ะ คือสิ่งที่ประเทศชาติและประชาชน รวมถึงพี่ๆทุกคนต้องการ

เมื่อ "รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง"

ถ้าน้องๆ นรต.หญิงทุกคน "รู้เจตนาของพี่ รู้เจตนาตัวเอง ไม่ว่าจะโดนทดสอบสักกี่พันกี่หมื่นครั้ง เธอก็จะชนะใจตัวเอง ชนะความอ่อนแอ ท้อแท้ และท้อถอยของตัวเอง...ได้ทุกครั้ง"

บอกแล้วไง จะไปรับผิดชอบชีวิตของคนอื่นได้ เราจะต้องเป็นให้ได้ยิ่งกว่าคนอื่น

สู้ต่อไปนะ...น้องหญิง